Rozdział 5

Otworzyła oczy, czując znajomy zapach.

Pierwszym co ujrzała było niebo ­– szare, zalane falą deszczowych chmur. Czubki drzew kołysał mocny wiatr, a w powietrzu unosił się zapach deszczu.

Podniosła się z mokrej ziemi. Pod paznokciami zebrało się błoto, a ubranie przesiąkło metalicznym zapachem krwi.

Obok stał Sam. Usta miał zaciągnięte w wąską kreskę, oczy przymknięte, a włosy zmierzwione. Jego długi, czarny płaszcz powiewał na wietrze. W półmroku wyglądał oschło i nieznajomo. Coś w jego posturze mówiło o arogancji i źle. Może to jego dusza pokazywała prawdziwe oblicze? Czuł się pewnie na własnym terytorium, we własnym świecie, jakże obcym dla Airi.

Rozejrzała się dookoła i dopiero teraz dostrzegła mężczyznę. Stał nieruchomo, z rękoma skrzyżowanymi na piersi. Na głowie miał brązowy kaptur, a cała jego postura schowana była pod długą płachtą. Mimo to, Airi doskonale widziała jego twarz. Brązowe, głębokie niczym otchłań, oczy, kwadratową szczękę i brodę, która zasłaniała niemal całą szyję. A do tego usta, wydatne i zaciśnięte oraz nos, szpiczasty, podkreślający jego władzę, dostojność.

– Witaj, ojcze. – Skłoniła głowę.

– Witaj – odparł sucho, robiąc przy tym kilka kroków, tak, by znaleźć się blisko niej. Jego ciężkie buty, zostawiły ślady w mokrej ziemi. – Jesteś tu z konkretnego powodu.

Jego głos brzmiał srogo. Airi nie pamiętała dnia, w którym usłyszała ciepło ojcowskiego tonu. Henri był człowiekiem godnym i niemal szlacheckim. Stawiał swoją władzę ponad uczucia, ponad serce. Może dlatego nie był w stanie pokazywać miłości wobec córki? Może dlatego zostawił ją samą, z dala od jedynej osoby, z którą wiązały ją więzi krwi? Z dala od bezpieczeństwa, a przynajmniej tak jej się wtedy wydawało. Zostawił ją samą. Samą na pastwę wyobcowania, irracjonalności świata. Samotną, bezbronną.

– Domyślam się – odparła sucho, spoglądając w jego ciemne oczy.

Henri zrobił dwa kroki w tył, jakby obawiając się jej głosu. Zacisnął ręce w pięści, a głowę uniósł jeszcze wyżej, choć Airi wydawało się, że nie jest to możliwe.

– Zostaniesz tu przez jakiś czas. Na Ziemi nie jest już bezpiecznie.

Airi przymknęła zmęczone powieki. Nadal była oszołomiona. Jej organizm nie był przyzwyczajony do podróżowania między światami, w przeciwieństwie do Sama, regenerował się dużo wolniej.

Powoli przetrawiła słowa. Słowa, które dopiero teraz uderzyły w nią ze zdwojoną siłą.

– A tutaj jest? – spytała. Jej głos lekko zadrżał, nie z żalu, lecz z wściekłości. Odrzuciła nerwowo włosy z ramion, tak, by powolnym ruchem opadły na plecy.

– Będę mieć cię na oku, Airillo. – Mówił rzeczowo, beznamiętnie. Nigdy nie okazywał uczuć. – Samuel się tobą zaopiekuje. Zamieszkasz w lesie. Nikt nie może wiedzieć, że wróciłaś.

Oddalił się. Jego ciężkie kroki odbijały się echem wśród drzew. Gdzieś daleko, kiedy wzrok Airi przestał go widzieć, za gęstymi paprociami i w mlecznej, gęstej mgle, odwrócił się jeszcze w jej stronę.

– W pokoju, Airillo – rzekł.

– W pokoju, ojcze.

Weszła do starej, drewnianej chaty, która znajdowała się kilka mil od miejsca, w którym zostawił ich Henri. Poczuła zapach wilgoci. Mimo, że wcześniej nie było jej zimno, teraz poczuła ukłucie jesiennego deszczu, a na jej rękach pojawiła się gęsia skórka. Usiadła na kanapie, starej, wyblakłej i niezbyt wygodnej. W niczym nie przypominała tej, którą zostawiła w domu, w jej domu. Teraz wydawał się tak odległy, niemal jak sen, jak marzenie, za którym mogła jedynie tęsknić.

– Na Ziemi jest zdecydowanie bardziej rozrywkowo. – Sam, który odezwał się do niej po raz pierwszy, od momentu, kiedy znalazła się w Infibi, rozłożył się wygodnie na fotelu naprzeciw niej, nogi układając w ten sam znajomy sposób – na stoliku. Z kieszeni wyciągnął paczkę papierosów. – Palisz?

Airi odetchnęła głęboko, starając się dostrzec pozytywy. Towarzystwo niewiele się zmieniło, ale raczej nie należało do plusów. Chatka skromna, śmierdząca wilgocią. Ciemność i szarość Infibi, która również nie należała do najlepszych. Może zdoła przynajmniej poznać świat, ten drugi. Infibi, miasto, noszące ze sobą śmierć i ból, miasto, gdzie dzień jest nocą, a noc dniem. Miasto, którego tajemniczość stała się zagadką, dla niej i dla Ziemi.

– Co się dzieje, że stało się tak niebezpiecznie? – spytała, kiedy Sam zdążył odpalić fajkę i zaciągnąć się po raz pierwszy.

– Mówiłem ci, ktoś odkrył Infibi. Zaczęły się dziać rzeczy dużo gorsze, niż te, które widzieliśmy do tej pory.

Airi nie drążyła tematu, wiedziała, że i tak nic z niego nie wydusi. Potrzebowała argumentów. Potrzebowała czegoś więcej, być może wtedy zdoła pomóc i wróci do Luize, Maxa, do wszystkich tych, których zostawiła za sobą.

– Nie mam ubrań, a w tym stroju będę zwracać uwagę.

– Nikt cię nie zobaczy, zostaniesz tutaj.

– Potrzebuje bielizny – odparła stanowczo. – Jestem kobietą.

Sam przewrócił oczami. Chwilę jakby walcząc ze sobą, zastanawiając się co zrobić, przybrał pozę nieco zgarbioną, niepewną i zupełnie niepodobną do niego. Airi pomyślała, że ten świat zmienia, ujawnia słabości, odkrywa duszę. Trzyma ją na dłoni. Wszystkie wady nabierają siły, a zalety chowają się w mrok. Czy tak wyglądał świat dusz? Zagubionych, samotnych, wadliwych dusz.

A co z nią? Ile upłynie czasu zanim jej ciało ukaże słabość? Ile miała czasu by nacieszyć się tym, co pielęgnowała i uczyła się przez laty. Siła woli, moc charakteru, dzika wolność serca i radość, która przepełniała jej kruche serce. Delikatność – zwykła i jakże kobieca.

– Załatwię to. Pójdę do miasta, na targ. Kupię ubrania, jedzenie. Tylko podaj mi rozmiar – uśmiechnął się cwaniacko.

– Chyba sobie żartujesz!

– Nie, dlaczego? – spytał, zaciągając się po raz kolejny. – Ty nie możesz opuszczać domu, a ja nie wiem jakie ubrania będą na ciebie pasować. Wiesz, coś może być za duże, albo za małe.

– Najmniejszy – warknęła, podnosząc obolałe ciało z kanapy. – Przynieś drewno. Zapowiada się długa, zimna noc.

– Oczywiście, księżniczko – prychnął, po czym zwinnie ominął ją i wyszedł, trzaskając drewnianymi, skrzypiącymi drzwiami.

Airi obmyła twarz, związała włosy w kucyk, dziękując w duchu, że zawsze trzymała gumkę w kieszeni spodni, po czym ruszyła w stronę kuchni.

Chatka nie była duża, ani też małe. Na dole znajdował się salon, z regałami zapełnionymi starymi książkami, obok kuchnia i łazienka, a na górze dwa małe pokoje. Airi nie zastanawiając się długo otworzyła lodówkę. W środku znalazła tylko kilka pomidorów, śmierdzące, przeterminowane mleko i kostkę masła. Westchnęła zrezygnowana. W jednej minucie ode chciało jej się jeść.

Zajrzała do każdej szafki, w poszukiwaniu pieczywa, ale go nie znalazła. Za to dostrzegła coś innego, okropny bród i zewsząd zwisające pajęczyny. Świat może był inny, i może nie należała nigdy do czyściochów, ale nie zamierzała spędzać całych dni w zakurzonym domu. Poza tym co innego miała do roboty? Sam nosił drzewo i starał się rozpalić w kominku, a ona zabrała się za porządki. Znalazła w łazience starą szmatkę, którą dokładnie wypłukała pod bieżącą wodą, i zaczęła czyścić szafki. Nie miała żadnego płynu, detergentu lub czegokolwiek, ale wcale jej to nie przeszkadzało. Znalazła się dziczy i musiała radzić sobie tak, jak potrafiła.

Kiedy większość domu została dokładnie umyta, a pajęczyny pościągane, w kominku na dobre zagościł ogień. Usiadła tuż obok, wyciągając w jego stronę dłonie i stopy. Przyjemne ciepło otuliło jej zmarznięte kończyny.

Za oknem panowała już głęboka noc. Sam siedział na jednym na kanapie, obracając w dłoni srebrny nóż. Kominek był jedynym źródłem światła w ich domu, a obserwowanie go, wydawało się Airi jedynym rozsądnym zajęciem.

Jej ciało zdążyło zdrętwieć od siedzenia na podłodze, ale nie było zmęczone. Co dziwne, nie miała ochoty na leżenie w łóżku.

– Poczytaj. Masz masę książek do wyboru.

Odwróciła się w stronę Sama. Siedział w rogu, gdzie światło ognia docierało ostatnimi promykami. Jego twarz całkowicie skąpana była w mroku, a jedynie srebrny nóż wyłaniał go z cienia.

– Nie mam ochoty – odparła, krzyżując ręce na piersi. – Czy w Infibi się nie śpi? – spytała, już nieco łagodniejszym tonem. Sam zmienił pozycję, rozprostowując nogi.

– W Infibi nie robi się wielu rzeczy, zaczynając od spania, a kończąc na grach komputerowych. Trochę jesteśmy zacofani, ale może uda mi się przemycić tu kiedyś laptopa. Myślisz, że zadziała internet? – zaśmiał się wesołym, pogodnym głosem. Airi uśmiechnęła się delikatnie.

– Tęsknie za moją kanapą – powiedziała, podnosząc się z ziemi.

– Ja też. Była cholernie wygodna.