Rozdział 4

Airi obudziła się w nie najlepszym nastroju. Bolały ją plecy, od niewygodnej kanapy i ręka, która całkowicie zdrętwiała. Powoli otworzyła oczy, przeciągnęła się i odruchowo spojrzała na półkę, gdzie stał elektroniczny zegar. Była dziesiąta czterdzieści dwa. Westchnęła.

Wstała powoli, od razu wsuwając stopy w pluszowe kapcie. Jej wzrok napotkał Sama. Siedział oparty o bok kanapy, z papierosem w ręku i, typową dla niego, obojętną miną.

– Gdzie byłeś? – spytała, przypominając sobie dlaczego zasnęła w salonie.

Chłopak nawet na nią nie spojrzał, jak gdyby nie usłyszał jej słów. Stała przez chwilę w miejscu, dokładnie go obserwując. Jego włosy pozostały w nieładzie, ale na sobie miał inną koszulkę, lekko spraną i szare dresy.

– W Infibi ­– odparł. Zagasił papierosa w pełnej już ,,popielniczce”.

­– Aha. ­

Airi wyminęła go zwinnie, po czym skierowała się do własnej sypialni. Wyjęła z szafy bieliznę, czarne spodnie i szarą koszulkę, które przeznaczone były do pracy. Nie wyglądały jak nowe, bo takie być nie musiały.

Zeszła na dół, zamknęła drzwi od łazienki na klucz i zajęła się szybką kąpielą.

Kiedy skończyła, Sam czekał na nią w salonie, dokładnie w tej samej pozycji, w której go zostawiła. Tym razem jednak oglądał film.

– Zbieraj się. Musimy być w barze o wpół dwunastej – rzekła, starając się, by jej ton głosu nie brzmiał złowrogo.

Sam popatrzył na nią po raz pierwszy od rana.

– Dobra. – Wstał, przeciągnął się, po czym wepchnął do kieszeni leżącą na stolę paczkę papierosów. – Daleko?

Airi prychnęła.

– Lu po nas przyjedzie. Zaraz powinna być ­– odparła.

Ściągnęła z wieszaka plecak i włożyła do niego telefon. Sprawdziła jeszcze, czy ciuchy na zmianę nadal tam są. Były. Zarzuciła na siebie różową kurtkę, a klucze od domu chwyciła w dłoń.

Spojrzała na Sama, który ubierał buty. Sama wsunęła na nogi czarne trampki i powoli skierowała się do wyjścia.

– Czekasz na zaproszenie? ­– spytała otwierając drzwi. Odwróciła się, a Sam stał już obok niej.

Poczekała, aż wyjdzie, po czym zakluczyła dom. Prawdę mówiąc, wiele razy zdarzało jej się o tym zapomnieć, w końcu mieszkanie nie należało do najbogatszych, ale po ostatnich wydarzeniach, wolała dmuchać na zimne.

Luize stała już na parkingu swoim czarnym golfem.

– Jak było na ognisku? – spytała przyjaciółkę, kiedy otwierała drzwi.

– W porządku ­– odparła, delikatnie się uśmiechając.

Sam usiadł z tyłu.

­– Cześć, Sam!

– Cześć – odpowiedział, wpatrując się w odbicie twarzy Luize w lusterku.

– Dzwoniłaś do Maxa? ­– spytała, kiedy Lu odpaliła auto.

Blondynka przewróciła oczami, po czym dodała gazu, tak, że auto ruszyło z piskiem opon.

– Wróciłam późno, z resztą uważam, że telefonowanie do niego w środku nocy, to nie byłby najlepszy pomysł.

Airi westchnęła, odwracając głowę w stronę okna.

Pogoda znów nie była zbyt dobra. Co prawda, dzień nie należał do najzimniejszych, ale szare chmury skłębiły się nad miastem, a zimny wiatr uginał, gubiące liście, drzewa.

Kiedy weszli do baru, Max stał przy ladzie starannie polerując kieliszki. Był wysokim blondynem, o wyjątkowo błękitnych oczach. Dziś założył niebieską koszulę, która opinała się na jego umięśnionym torsie i zwykłe, sprane jeansy. Miał na oko koło dwudziestu pięciu lat. Airi nigdy nie zastanawiała się nad tym, w jakim jest wieku. Może dlatego, że zwyczajnie nie było jej to potrzebne. Lubiła go. Był miły, opanowany. Nigdy nie zwracał się też do nikogo z wyższością.

– Cześć, Max! ­– Lu przywitała go cieniutkim głosem.

Sam stał między nimi, jak gdyby bojąc się wychylać. Max odwrócił się w ich stronę z serdecznym uśmiechem na twarzy, typowym dla niego.

– Dobrze was widzieć!

Airi podeszła do baru, zupełnie ignorując Sama. Usiadła na blacie naprzeciw blondyna.

– Zrobisz mi herbatę? – spytała.

­– Już wstawiłem wodę. Mam do ciebie ogromną prośbę, Air. Britney nie będzie przez najbliższy tydzień, a nie mam nikogo na zastępstwo. Pomyślałem…

Airi westchnęła.

– Nie ma problemu – odparła, lekko się uśmiechając.

Britney była kobietą w średnim wieku. Szczęśliwą mężatką i matką dwójki cudownych bliźniaczek. Pracowała w barze odkąd Airi pamiętała. Chodziła wiecznie uśmiechnięta i zadowolona. Całymi godzinami potrafiła opowiadać jaka jest szczęśliwa, kiedy wraca do własnego domu, własnych dzieci i własnego męża. Właśnie to podobało się Airi najbardziej.

Britney pracowała w barze jako pomoc kuchenna.

– Dziękuję! ­– Max wydał z siebie dźwięk zadowolenia i ulgi. Sam, jako kucharz, niewiele by mógł zrobić bez pomocy. Tym bardziej w porze kolacji, kiedy to bar pękał w szwach. – Oczywiście zapłacę ci za nadgodziny.

Lu usiadła koło Airi, a Sam stanął między nimi, po raz kolejny dzisiaj. Dopiero teraz Max go dostrzegł. Uśmiechnął się, badając jego nic nie wyrażającą, twarz.

­– To jest Sam – zaczęła Lu – i bardzo by chciał pracować w barze.

Max przez chwilę milczał, a jego oczy zatrzymały się na twarzy Sama.

– Masz CV? – spytał, po chwili milczenia.

– Nie.

– To moja wina! – krzyknęła Lu, a Airi cicho się zaśmiała. Wszystko szło po jej myśli. – Nic mu nie powiedziałam. Myślałam, że się ucieszysz, że ktoś chce u ciebie pracować i przyjmiesz go od razu.

­– W porządku, Luize. W takim razie powiedz mi, Sam, masz jakieś doświadczenie?

Brunet spojrzał najpierw na Airi, potem na Lu i zdecydowanie pokręcił głową.

– Ale szybko się uczę.

– Szkoła? ­– Kontynuował swój wywiad, Max.

­– Nie.

­– Dobrze. ­– Tym razem spojrzał na Luize. ­– Przynieś mi dokumenty, wtedy porozmawiamy. Wystarczy CV.

– Ale Max! – zaprotestowała Lu.

Airi przyglądała się całej tej sytuacji w milczeniu i z uśmiechem na ustach.

– Luize, muszę mieć dokumenty. Nie zatrudnię go na czarno, słyszysz? Koniec tematu. – Max kiwnął ręką w stronę Airi. – Chodź, musimy wstawić ciasto na pizzę.

– W takim razie weź go na dzień próbny!

– Jak dostanę dokumenty ­– powiedział bardziej zdecydowanie, po czym zniknął za drzwiami do kuchni. Airi ruszała za nim. – A teraz do pracy, Luize! Podłoga sama się nie umyje!

Airi usłyszała jeszcze krótkie przekleństwo Lu i dźwięk zamykanych drzwi. Chwyciła za czerwony fartuch wiszący na drzwiach od szafki, po czym podeszła do odwróconego w jej stronę Maxa.

– Wstawię ciasto i wezmę się za krojenie sera, dobrze? – spytała.

Max kiwnął głową, a Airi zabrała się za wsypywanie mąki do małego, metalowego urządzenia. Blondyn zniknął na chwilę, po czym wrócił z dwoma kubkami w ręce. Jeden postawił obok Airi, a z drugiego upił sporego łyka.

– To wasz znajomy? Nie widziałem go wcześniej.

– Nie jest stąd – odparła, nie przerywając wykonywanej czynności.

Max westchnął, odstawiając kubek na blat.

– Nie podoba mi się – powiedział, kiedy Airi zdążyła już pokroić ser. Sam był w trakcie krojenia pomidora. Airi nie była pewna dlaczego się nie przebrał. Nadal miał na sobie nową koszulę, co prawda zakryta była białym fartuchem, ale on, sam w sobie, nie zasłaniał jej całej. – Wygląda na ten typ faceta, którego nie trawię.

Airi pomyślała o wrażeniu, jakie na niej wywarł, kiedy pierwszy raz go zobaczyła. O tym, jak niemal sparaliżował ją strach. O wrogości, która od niego biła. O sytuacji, w której udowodnił jej, że nie ma żadnego prawa dyktować mu warunków. O niezdecydowaniu. Jego niezdecydowaniu.

– Nie jest taki zły.

Max przerwał krojenie pomidora i odwrócił się w jej stronę. Przez chwilę zdawało się jej, że chce coś powiedzieć, ale odwrócił się z powrotem.

– Być może – odparł, a później przez kilka godzin nie odezwał się do niej ani słowem, niezwiązanym z pracą. Przez cały dzień była zajęta wałowaniem ciasta i smażenia frytek, więc wcale nie przeszkadzała jej dziwna atmosfera. Luize co jakiś czas wpadała do kuchni odebrać zamówienie, po czym znikała za drzwiami. Nie była w najlepszym nastroju, pewnie dlatego, że została jedyną kelnerką, a ludzi nie ubywało. Do tego złościła się na Maxa, który najwyraźniej miał to głęboko w poważaniu.

– Jutro normalnie na jedenastą? – spytała, odkładając fartuch.

Max kiwnął głową, więc Airi po prostu wyszła z kuchni. Sala już opustoszała. Stoliki zostały dokładnie umyte, pana Scotta, tymczasowego barmana, już nie było. Spojrzała na zegarek. No tak, została dłużej, żeby pomóc Maxowi posprzątać kuchnie, a Luize najwidoczniej postanowiła wrócić do domu bez niej. Westchnęła. Droga do domu zajmie jej jakieś pół godziny.

Chwyciła z wieszaka różową kurtkę, po czym wyszła z baru. Wciągnęła do nozdrzy mroźny zapach nocy. Cóż, przynajmniej nie padało.

– Podwiozę cię. – Usłyszała za sobą przyjazny głos Maxa i dźwięk zamykanego zamka.

– Daj spokój, nie masz po drodze.

Chłopak zaśmiał się głośno i stanął tuż koło niej. Przez chwilę oboje się nie odzywali, oglądając bezchmurne niebo.

– Nie boisz się? – spytał, przerywając ciszę.

– Czego?

– Wracać sama do domu.

Airi spojrzała na jego profil. Miał szeroko otwarte oczy, które zdobiły długie, zawinięte rzęsy, trójkątny nos i pełne wargi, wykrzywione teraz w lekkim uśmiechu.

Później spojrzała na oświetloną żółtym światłem latarni, drogę. Nigdy nie lubiła nocy. Uważała, że to zła strona dnia.

– Chyba jednak się skuszę – odparła, wkładając zmarznięte już ręce, do kieszeni.

– Tak myślałem. Chodź – powiedział, kierując się do sportowego, czarnego auta, stojącego nieopodal. Airi nie znała jego marki, ale wyglądał na drogi. – Przeszkadzają ci papierosy? – spytał, nie otwierając samochodu. Wyobraziła sobie Sama, który pewnie teraz pali następnego, z nogami ulokowanymi na jej szklanym stoliku.

– Nie.

Max okrążył samochód i stanął tuż obok niej, plecami opierając się o jego drzwi. Z kieszeni wyciągnął paczkę papierosów i odpalił jednego.

Airi pomyślała sobie, że palenie to chyba nowa moda wśród facetów, ale po chwili też oparła się o auto.

– Dziękuję – powiedział.

– Nie ma za co.

Chwilę później stała już przed drzwiami własnego domu. Światło w salonie się paliło, więc Sam musiał być w środku. Zastanawiało ją tylko to, skąd wziął klucz. Pociągnęła za klamkę, a drzwi otworzyły się z głośnym brzdękiem.

Sam stał dokładnie naprzeciw niej. Ubrany w długi płaszcz, z naciągniętym na głowę kapturem i złowrogim wyrazem twarzy. Tym razem jednak nie zamierzała się bać. Wiedziała, że gdyby chciał, już dawno zrobiłby jej krzywdę, a najwidoczniej, nie wiedząc czemu, nie chciał.

Wziął od niej plecak i powiesił na stojący obok, wieszak.

– Chodź – powiedział, po czym pociągnął ją na zewnątrz.

Przeszli kawałek w milczeniu. Sam nadal trzymał ją za łokieć i, mimo że nie musiał, ciągnął za sobą.

­– Gdzie idziemy? – spytała, chociaż nie liczyła na odpowiedź.

– Do Infibi.

Zatrzymała się. Sam szarpnął za jej łokieć mocniej, ale ona nawet nie drgnęła. Nie chciała tam być. Ojciec obiecał jej, że nigdy nie będzie musiała. Nigdy. A nigdy oznaczało nigdy, przynajmniej w jej języku.

– Nigdzie nie idę! – warknęła.

– Musisz!

– Nic nie muszę!

Sam odwrócił się do niej twarzą, najwidoczniej po raz kolejny rozdrażniony.

– Twój ojciec kazał mi cię do niego zaprowadzić. Gdyby to ode mnie zależało, w ogóle by mnie tu nie było. Rozumiesz, księżniczko?

Airi poczuła jak pieką ją łzy, gromadzące się w kącikach oczu. Mógł zmusić ją do wielu rzeczy, ale nie do tej. Jeżeli ojciec chciał jej to zrobić, to nie był wart nazywania go ojcem.

– Nigdzie nie pójdę. Zostaw mnie w spokoju! – krzyknęła na tyle głośno, że echo rozniosło się po całej okolicy. Tym razem jednak jego twarz nie pałała złością tylko współczuciem. Ale dlaczego?

– Słuchaj, wiem, że ci się to nie podoba, ale dostałem rozkaz i go wykonam. Albo pójdziesz ze mną dobrowolnie albo zrobię ci niepotrzebnie krzywdę.

Airi westchnęła. Wiedziała, że nie ma szans. Żadnych. Ucieczka nie wchodziła w grę, mogłaby go jedynie rozzłościć.

Sam korzystając z okazji, chwycił ją za brzuch i przerzucił sobie przez plecy.

– To na wszelki wypadek, gdybyś jednak zmieniła zdanie – warknął.

Szedł dość długo. Airi zrobiło się zimno, mimo, że z ciała Sam biło ciepło. Trzęsły jej się zwisające dłonie, oddech palił jej gardło. Nawet nie zauważyła, kiedy znaleźli się w lesie. Airi zaczęła podskakiwać na jego barku, bo ziemia pod nogami zrobiła się nierówna.

Sam stanął za dużym, rozłożystym drzewem. Nie odzywał się. Jego oddech stał się cichy, cichszy niż u normalnego człowieka.

Usłyszała czyjeś kroki i głośne krzyki. Po chwili stały się tak wyraźne, że mogła zrozumieć, o czym mówią.

– Oddam ci wszystko co do grosza! – krzyczał jakiś chłopak. Miał piskliwy, nastoletni głos.

– Już to słyszałem – warknął, tym razem męski, donośny głos. Airi oszacowała, że należał do około czterdziestolatka. Potem usłyszała już tylko przeraźliwy krzyk.

Sam rzucił się do biegu. Stanął tuż obok leżącego na ziemi chłopaka. Położył Airi na mokrą od krwi koszulkę i dotknął jego dłoń, dokładnie w tym momencie, w którym serce młodego mężczyzny przestało bić.

Airi przeszył ostry ból. Strach zawładnął jej ciałem. Poczuła jak krew opuszcza jej ciało, zabierając ze sobą życie, tylko po to, by znaleźć się w Infibi.