Rozdział 1

Airi siedziała na jednej ze starych, zielonych ławek, poustawianych równo wokół szkoły. Blade promienie wrześniowego słońca okalały jej jasną skórę, a w powietrzu czuć było zbliżającą się jesień. Naciągnęła rękawy niebieskiego swetra tak, aby zasłonić zmarznięte dłonie.

W tłumie rozmawiających nastolatków dostrzegła zmierzającą ku niej Lu. Luize była wysoką blondynką, ze sporymi odrostami w odcieniu jasnego kasztana. Miała parę kilo nadwagi, spory, krągły biust i miły wyraz twarzy. Usiadła tuż obok Airi, naciągając na głowę kaptur swojej żółtej kamizelki.

– Nienawidzę pogody w tym mieście – powiedziała rzeczowym tonem, dmuchając na blade od zimna ręce. ­– Do końca tygodnia temperatura ma spaść poniżej zera, rozumiesz? Jeszcze nie zaczęła się jesień.

Spojrzała na przyjaciółkę. Lu miała na sobie czarne jeansy, grubą, szarą bluzę, którą kupiła kiedyś na przecenienie w H&M'ie i pikowaną kamizelkę w kolorze banana. Trzęsła się i tupała białymi Air Force'ami, w nadziei, że to ją rozgrzeje. Wygląda raczej żałośnie.

– Słyszałam w wiadomościach, że zima w tym roku ma być wyjątkowo sroga – odparła, wycierając chusteczką mokry nos.

Airi była niską szatynką. Włosy sięgały jej ledwo do piersi, które same w sobie nie były małe, a twarz zdobiły duże, niebieskozielone oczy i trójkątny nos. Dzisiaj włożyła na siebie jeansy z wysokim stanem i gruby, niebieski sweter, który wbrew pozorom wcale nie ogrzewał jej wystarczająco.

– Ile? Minus pięćdziesiąt jak na Syberii? – Luize wykrzywiła usta z niezadowoleniem. Nie lubiła zimna, zawsze starała się przed nim schować, w przeciwieństwie do Airi. Szatynka uwielbiała wkładać na siebie ciepłe płaszcze i obwiązywać szyję kolorowymi szalami. Właśnie dlatego siedziała na ławce, kiedy większość uczniów grzała ręce przy kaloryferach. Musiała pooddychać pierwszym zimnym powietrzem.

– Nie przesadzaj. Skoro lato było upalne to zima musi być sroga – odpowiedziała, rozglądając się na boki. Chłodne powietrze zdążyło wywołać już gęsią skórkę na jej brzuchu, nogach, a nawet rękach.

Samo technikum położone było raczej na obrzeżach miasta. Wokół stało tylko kilka starszych domów, a w oddali widziała czubki dachów sporego blokowiska. Okolica należała do spokojnych.

Na terenie szkoły rosło parę rozłożystych drzew, a pan woźny dbał o zawsze równo przyciętą trawę, którą teraz zasłaniały brązowe liście. Budynek technikum wyglądał nowocześnie. Był pomalowany na biało, a jego duże, przejrzyste okna, w których wisiały kolorowe zasłony, dodawały pewnego uroku i spokoju.

– Airi, zjemy razem obiad? – spytała, kiedy rozbrzmiał dzwonek i przerwał trwającą kilka minut ciszę. Szatynka pokiwała głową na znak, że się zgadza.

– O trzeciej koło sali gimnastycznej! – krzyknęła, niemal biegnąc w stronę szkoły.

Dzień zleciał Airi szybko. Może dlatego, że lubiła czwartki i historię z panią Smith. Czekała już od dziesięciu minut na wiecznie spóźniającą się Lu. Blondynka nigdy nie przychodziła na czas. Potrafiła czekać na nią pół godziny, bo ta kończyła malować paznokcie, za które zabierała się pięć minut przed umówionym spotkaniem.

W oddali dostrzegła zbliżającą się w jej stronę dziewczynę. Nie była to jednak Lu. Zbyt szczupła, za krótkie włosy, poza tym w zupełnie innym odcieniu.

– Cześć – powiedziała, uśmiechając się od ucha do ucha i pokazując przy tym śnieżnobiałe zęby. – Ty jesteś Airi?

– Tak – odparła sucho, po czym uścisnęła jej wysuniętą dłoń. Dopiero teraz dostrzegła długie, schowane pod kurtką ze skóry, rude włosy i duże, szare oczy. – Anne.

– O! Widzę, że się już poznałyście. – Airi odwróciła się w stronę biegnącej do nich Lu i oblała ją pytającym spojrzeniem. – To jest moja kuzynka. Przeprowadziła się tutaj, bo ciocia znalazła pracę. Będzie uczyć w naszym technikum języka angielskiego – powiedziała, lekko się uśmiechając. – Mam nadzieję, że będzie lepsza od starej pani Hundson.

– Mama jest wymagająca, ale uczciwa – wtrąciła się Anne.

– A ty? – spytała Airi, odgarniając z twarzy kosmyk włosów. – Gdzie będziesz się uczyć?

Rudowłosa uśmiechnęła się promienie, ale zanim zdążyła otworzyć usta, Lu już trajkotała.

– Właśnie wybrała nasze technikum tylko inną klasę. – Klasnęła w dłonie jak dziecko, które dostaje wymarzoną zabawkę. – Jest na informatyce. Odkąd pamiętam zawsze lubiła grać w chłopięce gry. Wyobraź sobie, Airi, że jest jedyną dziewczyną w tej klasie! Ah, szkoda tylko, że nie ma tam ładnych chłopców.

Szatynka przypomniała sobie twarze uczniów klasy trzeciej ,,i". Wzdrygnęła się na samą myśl o wysokich, chudych jak patyki, pryszczatych okularnikach.

– Idziemy na ten obiad? – spytała, by wyrzucić z głowy ten obraz.

— Jasne! Mam ochotę na pizzę i gorącą czekoladę – odparła Luize, po czym ruszyła w stronę swojego czarnego golfa z 1997 roku.

– Pizza z czekoladą? – spytała Anne.

– Nie pytaj. Lu ma zachcianki w każdy czwartek.

Wsiadły do golfa, zapięły pasy, po czym ruszyły z piskiem opon.

Kawiarnia ,,Pod martwą flądrą" znajdowała się jakieś pięć minut drogi od szkoły. Była najtańszą i najbrudniejszą knajpką w okolicy, ale co dziwne, jedzenie mieli dobre. Zwisający, neonowy szyld, który już od dawna trzymał się tylko na jednej śrubce, skutecznie sprawiał, że w środku zawsze znalazło się dla nich miejsce. W sumie to nawet kilka.

Kawiarnia świeciła pustkami. W rogu siedział tylko starszy pan, popijając kawę i czytając starą gazetę. Zajęły miejsca na drugim końcu sali.

– Ann często tu bywała – opowiadała Lu. – Przyjeżdżała autobusem do swoich przyjaciół z liceum.

– Poznałam ich kiedyś na imprezie. Są naprawdę spoko i prawdę mówiąc, zaprosili nas na ognisko.

Kelnerka przyniosła kartę. Airi zamówiła hamburgera i ciepłą herbatę, Lu małą pizze i gorącą czekoladę z bitą śmietaną, a Anne frytki i drinka.

– Ognisko? – spytała szatynka, upijając łyk gorącego napoju, który kelnerka zdążyła już przynieść. – W taką pogodę?

– Słyszałam o nich – wtrąciła Lu. – Podobno piją do białego rana. I to mi się podoba!

Anne zaczęła już konsumować frytki. Bez ciężkiej kurtki i ze swobodnie opadającymi rudymi lokami wyglądała młodziej.

– To co? – spytała między pochłanianiem jednej frytki, a drugiej. – Idziecie ze mną?

Airi spojrzała na przyjaciółkę, która memlała w buzi już ostatni kawałek pizzy.

— Czemu nie ­– odparła.