Rozdział 2.2

– Airi! – Usłyszała za sobą cichy szept Luize. Niechętnie odwróciła głowę, by móc na nią spojrzeć. 

Lu wyglądała jak zwykle tak samo, może z wyjątkiem tego, że tym razem rozpuściła długie, gęste włosy, przez co jej twarz wydawała się dużo szczuplejsza. Rzęsy delikatnie wytuszowała, a usta przejechała ulubionym, malinowym błyszczykiem. Z ołówkiem za uchem wyglądała co najmniej zabawnie. Do tego szara, sportowa bluza i czarne spodnie, których teraz Airi nie widziała, bo Lu niemalże leżała na ławce. 

– Dzisiaj ognisko – szepnęła, wykrzywiając usta w promiennym uśmiechu. No tak, to było coś, o czym Airi zdążyła już dawno zapomnieć. Teraz każde rzeczy niezwiązane z Samem, spływały na drugi plan. Westchnęła.

Pani Smith głośną odchrząknęła, starając się zwrócić uwagę uczniów. Była wysoką kobietą, nie chudą, nie grubą, po prostu o przeciętnej sylwetce. Brązowe włosy z niesfornymi przebłyskami siwizny, związywała zawsze z koński ogon, a wystające pasma zakładała za uszy. Airi lubiła jej sposób bycia jako nauczyciela. Mówiła donośnie, ale ciepło. Sam wyraz twarzy pani Smith, przyprawiał o szacunek. Do tego bardzo dobrze potrafiła zainteresować ucznia lekcją, bo w końcu historia była ciekawym przedmiotem. Teraz stała wyprostowana, z ręką uniesioną wysoko w górze i ze wskaźnikiem przyciśniętym do mapy. Patrzyła wprost na Luize.

– Lui – zaczęła ­– chcesz poprowadzić za mnie lekcje? – Blondynka pokiwała przecząco głową, po czym podniosła ociężałą głowę z ławki. Uśmiechnęła się szeroko, raczej mniej niż bardziej sympatycznie.

Airi westchnęła. Luize była naprawdę zabawną, wiecznie uśmiechniętą osobą. Miała dużo atutów, zwłaszcza pod względem charakteru i nie było w całej szkole osoby, którą uważałaby za wroga, ale nauka... Cóż, zdecydowanie nie była jej mocną stroną. Airi często tłumaczyła jej zadania z matematyki czy fizyki, jednak nigdy nie kończyło się to dobrze. Lu po prostu nie potrafiła się skoncentrować. 

Pani Smith konturowała, a myśli Airi powędrowały znów w zupełnie innym kierunku. 

Kilka chwil później na jej ławce wylądowała zwinięta karteczka. Niechętnie ją rozłożyła, a jej oczom ukazało się staranne pismo Luize: ,,Dzisiaj zabieram cię na prawdziwą imprezę”.

Airi powoli szła w kierunku golfa. Pogoda się poprawiła. Zza chmur zaczęło wyłaniać się słońce, a tłum nastolatków wesoło opowiadał sobie o planach na weekend. Ona zdecydowanie nie należała do tej grupy.

– Będzie super, zobaczysz! – trajkotała podekscytowana Lu.

– Nie jestem pewna, czy chcę tam iść. 

Luize przystanęła, oblewając surowym wzrokiem szatynkę. Skrzyżowała ręce na piersiach i teatralnie tupnęła nogą.

– Obiecałaś! – krzyknęła, niczym małe dziecko w sklepie z zabawkami. – Nie tylko mi, ale też Anne.

– A widzisz ją tu gdzieś? Miała przecież przenieść się do naszego technikum.

Blondynka westchnęła, wyjęła z torby klucze od samochodu i ruszyła w jego stronę. Golf stał zaparkowany na dwóch miejscach, przednimi kołami zahaczając o krawężnik. Luize nigdy nie była dobrym kierowcą, ale Airi myślała, że w końcu nabierze wprawy. Cóż, myliła się.

– Ann będzie się tutaj uczyła dopiero od przyszłego semestru – powiedziała, otwierając drzwi auta. Usadowiła się wychodnie i zapięła pasy. – Na co czekasz?

Airi zastanawiała się czy to dobry pomysł, żeby Lu odwoziła ją do domu. Co prawda liczyła na to, że Sama nie ma albo przynajmniej siedzi w domu, ale gdyby przypadkiem zechciała wejść, żeby skorzystać z toalety… 

– Przejdę się.                   

Luize wytrzeszczyła oczy, a później wybuchła śmiechem. 

– Ten żart ci wyszedł.

— Naprawdę. Dzisiaj mam ochotę na długi spacer. – Starając się brzmieć przekonująco, uśmiechnęła się delikatnie. Lu wzruszyła ramionami.

– Jak chcesz. Przyjadę po ciebie o szóstej – powiedziała zamykając drzwi. Chwilę później Airi patrzyła jak czarny golf znika z jej pola widzenia, więc ruszyła w jego kierunku.

Mimo, iż przez ostatnie dni było naprawdę zimno, dzisiejszego dnia ciepłe promienie ogrzewały jej bladą twarz, a lekkie podmuchy wiatru rozwiewały włosy. Idąc żywym, ale niezbyt szybkim krokiem, Airi starała się oczyścić umysł. Minęła knajpkę ,,Pod martwą flądrą”, największe osiedle, które wcale nie było duże, małe jezioro, a w oddali widziała rozciągający się zadbany park. Miasto samo w sobie miało jakiś urok, którego Airi nie była w stanie opisać czy zwyczajnie ubrać w słowa. Teraz, kiedy szarą pogodę zastąpiła złota jesień, szło jej się zdecydowanie lepiej. Mogła podziwiać zieleń roztaczającą się dookoła, piękne, błękitne niebo i napawać zapachem świeżo skoszonej trawy.

Mimo, że mieszkała parę kilometrów od szkoły, drogę pokonała zaledwie w kilkadziesiąt minut. Nim się spostrzegła stała już przed drzwiami własnego domu. Odetchnęła głośno, wdychając ostatnie powiewy świeżego powietrza.

W mieszkaniu od razu uderzył ją znajomy zapach świeczki i smród dymu papierosowego. Odłożyła różową kurtkę na wieszak, ściągnęła obłocone buty, po czym szybkim krokiem skierowała się w stronę salonu. Sam siedział na kanapie konsumując tosty. W świetle dziennym jego rysy twarzy się rozluźniły. Teraz wcale nie wyglądał groźnie. Jego krótkie, ciemne włosy pozostały w nieładzie, a koszulka, zresztą wczorajsza, była wygnieciona.

– Cześć – powitała go mniej sarkastycznie niż mogłaby pomyśleć. Sam momentalnie odwrócił się jej stronę i oblał dość miłym, jak na niego, uśmiechem.

– Zrobiłem ci tosty ­– powiedział, wskazując ręką w stronę kuchni. Airi ruszyła we wskazaną przez niego stronę. Dzisiaj była wyjątkowo głodna, tym bardziej, że nie zdążyła zjeść śniadania.

Spojrzała na chleb, lekko przypieczony i ser obklejony dookoła. Westchnęła, wzięła talerz, po czym zajęła miejsce obok Sama.

– Dzięki ­­– zaczęła, biorąc do ust tosta. Był już zimny, lecz Airi nie miała w zwyczaju wybrzydzać. – Wiesz już coś?

Sam wyjął z kieszeni papierosa, odpalił, po czym zaciągnął się dymem głęboko. Airi spojrzała na niego jak na normalnego człowieka, choć wcale nim nie był. Miał ostre rysy twarzy, trójkątny nos i długie rzęsy okalające brązowe oczy. Do tego mięśnie, które przebijały się przez obcisłą, szarą koszulkę. Był wysportowany, cóż, jak każdy chłopak w drugim świecie.

– Na razie tylko się rozglądałem. Chodziłem po ulicach i starałem się wbić w ludzkie życie. – Oparł się o brzeg kanapy, tak, by być naprzeciwko Airi. Przez chwilę ją dokładnie obserwował. Widziała jak jego wzrok przechodzi od czubka jej włosów po niebieskie skarpety, które miała na sobie. ­­– Jedz, bo ostygnie.

Airi spojrzała na talerz, który miała przed sobą.

– Już są zimne – odparła, po czym odłożyła tosty na stolik. – Jeśli chcesz mogę pokazać ci jak się tu żyje.

Przez chwilę zastanawiała się po co to powiedziała. Może chciała, żeby dowiedział się wszystkiego jak najszybciej i w końcu zostawił ją samą albo może zwyczajnie brakowało jej towarzystwa. Pomyślała o Lu i ognisku, na którym tak jej zależało.

Sam zgasił niedopałek papierosa.

– Myślę, że ludzie wcale tak bardzo się od nas nie różnią ­– zaczął. ­– Może oprócz tego, że są zupełnie beztroscy.

– Dlaczego?

– My musimy martwić się o każdy dzień. A wy – powiedział, chociaż przez moment Airi czuła zawahanie w jego głosie ­– przepraszam, nie powinien.

Spojrzała na niego zamglonym wzrokiem. Nie do końca wiedziała o co mu chodzi.

– Jeżeli chodzi ci o ten świat. Cóż ­– zaczęła, poprawiając się niezgrabnie na kanapie – myślę, że bardziej należę do tego. Tutaj spędziłam osiemnaście lat, a tam zaledwie parę dni.

– Rozumiem – odparł, zmierzwił ręką włosy, a jego twarz momentalnie nabrała zwykłego, stonowanego wyrazu. – To jak będzie? ­– spytał. – Pokażesz mi twój świat?

Airi zaśmiała się w duchu, po czym z lekkim uśmiechem spojrzała na Sama.

– Idziemy dzisiaj na ognisko.

Chłopak wytrzeszczył oczy. Jego mina w tamtym momencie mówiła więcej niż tysiąc słów.

– Wiesz, dziewczyny, alkohol i te sprawy. ­Ale najpierw – zaczęła, dokładnie przyglądając się jego minie – będziesz musiał skołować sobie jakieś lepsze ciuchy.

Sam wykrzywił usta, spojrzał na swoją szarą koszulkę i czarne jeansy, a potem dodał lekko zirytowanym głosem:

– Co jest z nimi nie tak?

Jestem z drugą częścią i chciałabym żebyście wyrazili swoją opinię odnośnie długości rozdziałów oraz ich częstotliwości.

Pozdrawiam was serdecznie. :)